आज कालची पोर कधी काय करतील याचा नेम नाही. काल रात्री रतन ने शिवाजी पार्क वर सापडलेल कुत्र्याच पिल्लू घरात आणल आणि माझ डोकच उठल. म्हणजे दरवेळेस जेंव्हा तो पार्क मधून येतो तेंव्हा येताना हात पायाला जखमा, मळके कपडे, कुणाच्या तक्रारी घेऊन येतो त्याची आम्हाला आता सवय झाली आहे. पण काल आला तो ते कुत्र्याचे पिल्लूच घेऊन. घरी आलो तेंव्हा रतन आणि सगळी चाळीची पोरे कुत्र्याला घेऊन वरांड्यात खेळवत बसली होती. मला वाटल दुसर्याच कुणाच असेल पण रात्री घरीच घेऊन आला. मग त्याला आमच्या बरोबरीने जेऊ घातलं, झोपायला अंथरूण घातलं. काय काय उच्छाद चालू होते रात्रभर. मी ओरडलो देखील परंतु चीरांजीवांनी मातोश्रींची परवानगी घेतल्यामुळे आमचे काय चालणार.
सकाळी उठल्याप्सून त्याच्याच मागे होता. स्वतःची शाळेची तयारी सोडून त्याच्याच मागे होता. स्वतः बरोबर त्याला पण आंघोळ घातली पठ्ठ्याने. पिल्लू क्या क्या करून ओरडत होत पण हा काही थांबला नाही. माझ तर डोकच उठल. कसाबसा ऑफीसला पोचलो. माझा वैतागलेला चेहरा पाहून सावंत ने विचारले काय झाले मी मग सगळी हकीकत सांगितली. म्हणल आता या कटकटी पासून सुटका कशी होईल ते तूच सांग. मला म्हणला, "आज रतन शाळेतून यायच्या आत घरी जा कुत्र्याला पिशवीत घाल आणि दादर स्टेशन च्या पलीकडे सोडून ये म्हणजे झाल रतन ला सांग कुत्र बाहेर खेळता खेळता निघून गेल." मला हा उपाय अतिशय आवडला. नवीन उत्साहाने कामाला लागलो. आणि कामाच्या नादात लवकर निघायचं विसरूनच गेल. जस लक्षात आल तसा पटकन निघालो कधी नव्हे ते स्टेशन पर्यंत रिक्षा केली.
घरी जाऊन पाहतो तर काय चाळीच्या जिन्यातच रतन शाळेतल्या मित्रां सोबत बसला होता. अवती भवती सारी शाळेची पोर आणि मध्ये कुत्र्याचे पिल्लू. रतन त्यांना सांगत होता ,"तुम्ही कायम मला चिडवायचा ना कि तुला कुणी बहिण, भाऊ नाही, आपला भाऊ किंवा बहिण च आपला best friend असतो आज पासून मला पण लहान भाऊ आहे हाच माझा भाऊ मी याच नाव पण ठेवलय "मन्या" आता आम्ही रोज खूप खेळणार, मस्ती करणार "
त्याचे ते बोलण ऐकल आणि माझा सारा विरोधच मावळला. खरच जर आर्थिक सुबत्ता असती तर रतन ला एक भाऊ किंवा बहिण नक्की देऊ शकलो असतो. पण पोराने हा प्रश्न किती सहज आणि चुटकी सरशी मिटवला. अचानक पिल्लू गोंडस वाटू लागल. म्हणल जाऊ दे पाळूदे पोराला पिल्लू .एक पोर जन्माला घालून मोठ करण्याच्या खर्चापेक्षा हा खर्च कित्येक पटीने कमी आहे. विचार पक्का केला आणि पोरांची गर्दी बाजूला करत घरी आलो.
सौभाग्यावातीना म्हणल आज काहीतरी गोड धोड करा आज आपल कुटुंब चौकोनी झालय.
सकाळी उठल्याप्सून त्याच्याच मागे होता. स्वतःची शाळेची तयारी सोडून त्याच्याच मागे होता. स्वतः बरोबर त्याला पण आंघोळ घातली पठ्ठ्याने. पिल्लू क्या क्या करून ओरडत होत पण हा काही थांबला नाही. माझ तर डोकच उठल. कसाबसा ऑफीसला पोचलो. माझा वैतागलेला चेहरा पाहून सावंत ने विचारले काय झाले मी मग सगळी हकीकत सांगितली. म्हणल आता या कटकटी पासून सुटका कशी होईल ते तूच सांग. मला म्हणला, "आज रतन शाळेतून यायच्या आत घरी जा कुत्र्याला पिशवीत घाल आणि दादर स्टेशन च्या पलीकडे सोडून ये म्हणजे झाल रतन ला सांग कुत्र बाहेर खेळता खेळता निघून गेल." मला हा उपाय अतिशय आवडला. नवीन उत्साहाने कामाला लागलो. आणि कामाच्या नादात लवकर निघायचं विसरूनच गेल. जस लक्षात आल तसा पटकन निघालो कधी नव्हे ते स्टेशन पर्यंत रिक्षा केली.
घरी जाऊन पाहतो तर काय चाळीच्या जिन्यातच रतन शाळेतल्या मित्रां सोबत बसला होता. अवती भवती सारी शाळेची पोर आणि मध्ये कुत्र्याचे पिल्लू. रतन त्यांना सांगत होता ,"तुम्ही कायम मला चिडवायचा ना कि तुला कुणी बहिण, भाऊ नाही, आपला भाऊ किंवा बहिण च आपला best friend असतो आज पासून मला पण लहान भाऊ आहे हाच माझा भाऊ मी याच नाव पण ठेवलय "मन्या" आता आम्ही रोज खूप खेळणार, मस्ती करणार "
त्याचे ते बोलण ऐकल आणि माझा सारा विरोधच मावळला. खरच जर आर्थिक सुबत्ता असती तर रतन ला एक भाऊ किंवा बहिण नक्की देऊ शकलो असतो. पण पोराने हा प्रश्न किती सहज आणि चुटकी सरशी मिटवला. अचानक पिल्लू गोंडस वाटू लागल. म्हणल जाऊ दे पाळूदे पोराला पिल्लू .एक पोर जन्माला घालून मोठ करण्याच्या खर्चापेक्षा हा खर्च कित्येक पटीने कमी आहे. विचार पक्का केला आणि पोरांची गर्दी बाजूला करत घरी आलो.
सौभाग्यावातीना म्हणल आज काहीतरी गोड धोड करा आज आपल कुटुंब चौकोनी झालय.
excellant...shevat aikdam god...kutumb chaukoni..chan..
ReplyDelete